imitatio

ĭmĭtātĭo, ōnis, f. [id.], imitation (class.; cf. aemulatio).

I.

In gen.:

imitatio virtutis aemulatio dicitur,

Cic. Tusc. 4, 8, 17; cf. Quint. 1, 2, 26:

excellentium civium virtus imitatione digna,

Cic. Phil. 14, 6, 17:

imitatione tantam ingenii praestantiam consequi,

id. Off. 3, 1, 1:

ut ad imitationem sui vocet alios,

id. Rep. 2, 42:

periculosa exempli,

id. Fl. 11, 24:

antiquitatis,

Quint. 11, 3, 10:

nostrorum dictorum factorumque,

id. 9, 2, 59:

fori consiliorumque,

id. 2, 4, 41 al.:

in omni re vincit imitationem veritas,

Cic. de Or. 3, 57, 215:

nihil ostentationis aut imitationis afferre,

id. 3, 12, 45:

longe difficillima est imitationis imitatio,

the copying of a copy, Plin. Ep. 4, 28, 3:

certatim haec omnis imitatio lacessivit, ut, etc.,

Macr. S. 7, 13, 11.—

B.

The faculty of imitation:

ingenii signum in parvis praecipuum memoria est:... proximum imitatio,

Quint. 1, 3, 1.—

II.

In rhet. lang.

A.

Imitation of an orator:

imitatio est, in qua impellimur cum diligenti ratione, ut aliquorum similes in dicendo velimus esse,

Auct. Her. 1, 2, 3; cf. Cic. de Or. 2, 22 sq.; Quint. 10, 2.—

B.

Imitation of a natural sound, onomatopœia, Auct. Her. 4, 31, 42.